A PALABRA Mc 14,12-16.22-26
No primeiro día da festa dos Ácimos, cando se sacrificaba o año pascual, preguntáronlle a Xesús os seus discípulos: «Onde queres que vaiamos preparar, para comeres a Cea Pascual?» El mandou a dous discípulos, dicíndolles: «Ide á cidade, e havos saír ó paso un home cunha sella de auga; seguídeo, e onde entre, dicídelle ao dono da casa: “O Mestre di: Onde está a miña sala, na que vou comer a Pascua cos meus discípulos?”. El havos mostrar no sobrado unha gran sala, xa disposta e arranxada. Preparade alí para nós.»
Marcharon os discípulos e chegaron á cidade. Atoparon todo como llelo el dixera e prepararon a Pascua. Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan, rezou a bendición, partiuno e déullelo, dicindo: «Tomade, isto é o meu corpo.» Despois colleu un cáliz, deu grazas, pasóullelo, e todos beberon del. E díxolles: Isto é o meu sangue da Alianza, que se vai verter por moitos. Dígovolo de verdade: Xa non vou beber do produto da viña até o día aquel en que o hei beber novo no Reino de Deus.»
Despois de cantaren os Salmos, saíron para o Monte das Oliveiras.
A CLAVE: Facede isto en memoria miña
Carme Soto
Hoxe recordamos o relato de Marcos da derradeira cea. O xesto do pan e do viño que o mestre propuxo aos seus discípulos e discípulas expresaba con contundencia como el entendía a súa misión en prol do Reino de Deus, pero tamén os vínculos co vencellaban coa súa comunidade.
Para Xesús a confrontación cos poderes relixiosos e políticos que supuña a súa presenza en Xerusalén facíalle caer na conta da dificultade que tiñan para entender a mensaxe de Deus quen se sentían demasiados seguros da súas verdades ou demasiados preocupados por defender o seu poder.
A presenza amorosa de Deus ao carón do seu pobo só podía ser efectiva da man da súa entrega, porque o amor non se impón, senón que se acolle. Esta certeza levouno a compartir cos seus compañeiros e compañeiras, na intensidade dun símbolo, a fondura do momento e a radicalidade da súa decisión.
Quizais co paso do tempo secuestramos a grandeza do misterio que acollen as palabras do mestre: este e meu corpo…este é o meu sangue…, converténdoas nun signo tan sagrado que perdeu a súa capacidade de expresar a fondura existencial da entrega de Xesús e de renovar, como o fixo naquel primeiro xoves santo da historia, a invitación do mestre a seguir facendo real a súa memoria na entrega vital ao Reino de Deus e no compromiso profético coa xustiza e igualdade no nome da gratuidade, o perdón, a bondade e o amor de Deus por a humanidade.
A primeira comunidade de seguidoras e seguidores de Xesús foino entendendo pouco a pouco, no cotián da súa historia, e nós seguimos sendo chamadas e chamados a renovar esa memoria subversiva contida no pan e no viño compartidos. A comunidade de Xoán, que tivo moitas dificultades para sobrevivir nos primeiros tempos, mostra, no seu recordo destas palabras de Xesús durante a derradeira cea, que tiña claro que a súa fidelidade ao proxecto do Reino pasaba por vivir dende un amor entregado coma o do mestre.
O ECO
Olga Álvarez
Lembro un anaco dunha charla dun dominico, José Antonio Lobo, que dicía : “no Polo Norte non poden dicir Año de Deus, porque alí non hai ovellas, terían que dicir Foca de Deus”. Xa sei que agora hai televisión e internet, pero imaxinade os primeiros misioneiros explicando aos inuits que Xesús é o año de Deus, que quita os pecados do mundo. O queee?
Podedes imaxinar como sería isto do pan e do viño, tendo en conta que alí non hai cereais nin viñas? O pan e o viño teñen sentido na nosa cultura occidental, en Asia usarían arroz, en América son fillos do millo. E as sagradas formas, ritos anquilosados como tomar turrón en Nadal aínda que non che guste. Símbolos, metáforas, exemplos, para explicar como darse aos demais dun xeito comprensible para calquera, tan doado de entender polos seus amigos e amigas sen ningún tipo de estudos e tan complicado para os teólogos que levan dous mil anos dándolle voltas ao tema sen poñérense de acordo. Este é o noso Xesús, o moreno de Nazaré, clariño coma a auga e máis listo ca a fame.
Irimia 