XA DE NENO REVIROUSE AO LOBO!

Baldomero Iglesias Dobarrio (Mero)

Viña de atrás, viña de lonxe, viña dunha única Patria á que lle chamou Galiza. Soñada e relatada, cantada e anunciada, compartida en feixes de luz para arrolarnos e quentarnos. Unha Matria compartida, se non, de nada vale. Preguntámoslle moitas veces onde estaba esa Patria,  enchida de vento, aquela enchida de ansias. E algunhas veces calaba. Ninguén ten, dicía, precisión das súas enormes coordenadas, tentando ponderala. Tanta Patria temos dentro que non hai máis que verbas para, sequera, poder buscala. E está en nós. Porque Patria non só é terra, é pobo nesta fala presentida en alboradas, medra cada mañá en ilusións, paraíso de esperanzas, de recendos misteriosos que aínda agarda.

Non sabemos onde está esa súa Terra, ese Pobo, esa Galiza da que tanto el falaba. Pero sabemos que alí, onde estiver, está a nosa orixe e nela sentíase el, parte dela. Recoñecíase  herdo de escasa propiedade se non somos “cos demais”.  Unha presada de terra, referencia vital que osixena desde os ámbitos máis sinxelos da materia. Nada somos se non é a carón dos nosos. De aí viña o seu sentimento de pertenza, e a el estaba enteiramente sometido. Nese coro de voces, ese común denominador, que alenta soños e onde nos podemos sentir parte importante da xeografía física e humana do pobo, da terra, da cultura.

Ía altivo e oufano, enchido con orgullo e fachenda, capaz de comer o mundo disipando razóns controvertidas, disparando razóns da nosa gloria, non reclamaba a atención erguendo os brazos nin berrando, senón chamando a cada cousa polo nome, prognosticando o pasado con rigor e vehemencia, rindo como vencedor que reivindica a Nación traballadora, proletaria, a máis humilde e popular, a secularmente esquecida. Aquela que loita por cada amencer, polo traballo para todos, polo beneficio común antes que o propio, como unidade defensiva e rebelde, para reclamar a consideración que alimente a nosa dignidade, en procedencia e orixe,  nación.

Non tiña ningún ben, nin casa, nin coche, era el cos seus amigos. Nunca lle vin excesos nin soberbias. Ía con todos e acordaba sempre dos máis pobres. Seica tivo un agasallo, un pequeno ordenador para organizar tanta memoria  e ansia. Só se tiña a el mesmo e unha fe enorme na humanidade, na confianza de que a súa causa subise aos altos ceos para darlle ao seu país -aquel que chamaba Galiza- a liberdade para poder presentir soños aos que, como Pobo e Nación, temos dereito. E el sempre engadía: … e ninguén poderá roubárnolos. No seu rostro, o sorriso dos que vencen, dos que –ao mesmo tempo- nunca serán derrotados. A súa sabedoría e maxisterio son aínda hoxe, a un ano da data do seu pasamento, canle de conciliación con nós mesmos, man que aleciona a seguir buscando saír de tanta sombra, malia  tantos traidores que nos abafan, tantos vendidos que contan historias que non sucederon nin pasan.

Sempre preguntaba en alto de que servía ter moito se non era para compartir, de que valían as verbas, os libros, as cantigas, as obras de teatro, as obras de arte, os paseos dos camiños, se non eran para conciliarnos con nós mesmos e ser partícipes dos mesmos anceios que a compaña dos demais desprende.

Onde está esa Galiza da que falas? Onde está esa Patria que nos xungue? Contestaba con sosego, que a Patria da que el falaba, que eu semellaba non recoñecer nos mapas e que é a nosa orixe, vén de atrás, de moi lonxe, de cando a historia era nosa en propiedade, de persoas  que nos antecederon e tiñan a vontade de ser, os anceios que aínda sentimos no corpo, as  lembranzas da verdade que sabemos corren polas veas en imaxes de historia. Esixen  poñernos de pé, dunha vez, na Nosa Casa. Patria de sentir, de palabras que flúen do corazón sinceras, no noso acento eterno e imborrable en pé de orgullo, en horizontes de luz nunca sabidos que nos levarán a un porvir cheo de herdanza, cun destino de cantigas confiadas no amor, para alomiñar terra e mar, sal e sol, arte e beleza desde as mans xenerosas que tecen soidades e  alentos, liberdade! Non está no mapa aínda, mais un día estará, agasallando xenerosa templanza. Quen tal falaba, con total convencemento, como non, era Paco Carballo, o meu amigo, o noso amigo da alma.

Honrounos coa súa amizade, coa súa enorme humildade, co seu compromiso e coherencia, desde a invencible persuasión que só teñen aqueles que nunca se venderán, e que sempre andarán vendidos nesa causa común da dignidade, cos máis débiles, e coa condición do sorriso incalculable ao saber que –tarde ou cedo, indo xuntos- venceremos!