A PALABRA Mc 12, 38-44
Naquel tempo, entre o que ensinaba Xesús dixo: «Coidado cos letrados! Gustan moito de se pasearen con vestidos fachendosos, e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e mais nos banquetes. E acábanlles cos bens ás viúvas, facéndose os piadosos. Mais serán xulgados como lles cómpre. Sentado fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto. E moitos ricos botaban con fartura. E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria coma quen di. Entón chamou aos seus discípulos, é díxolles: «Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos. Pois eles botaron o que lles sobraba, mais ela na súa pobreza, botou todo canto tiña para vivir. »
A CLAVE
Marisa de Corme
Quen dá do que lle sobra non ensancha o seu corazón. Por moi pomposa e grande que por veces nos resulte a Igrexa, o Reino non se coce nos grandes salóns alfombrados, nin en discursos teolóxicos máis ou menos fondos. Nin sequera nos bancos das igrexas ou nos documentos papais.
O Reino está naquela muller que se avergonza de darlle a Elías un pan co pouco aceite e a fariña que lle quedaba na casa, a que se encolle no templo porque só tiña dúas moedas e as dá sabendo que alguén as precisa máis ca ela. Non fai falla máis nada…
Xesús dálle a volta así, en dúas liñas, a toda a teoloxía do merecemento, aos discursos sobre a virtude, á sabedoría dos estudados, á xenerosidade dos abonados a todas as ONG do mundo…
Onte souben dunha congregación de monxas con colexio concertado en Santiago que abre casa en Melilla, na inhumana fronteira, para poñerse ao servizo dos orfos e orfas de terra, pan e traballo. No colexio de Compostela xa están mirando como van involucrar o alumnado e as súas familias nunha nova catequese de fronteira, aberta aos últimos. Velaí un paso firme e decidido cara a abaixo e cara ao fondo, como a nosa viúva. Brindo por elas!
O ECO
Christina M.
Hai momentos que borran todo, horas punta da verdade, reveladoras como gume de navallas. Nun avión sacudido, como nunca vira antes, noite pecha, luces baixas por mor do aforro de combustible, voces de “_permanezcan sentados y con el cinturón abrochado_” (non quedaba nin o consolo de escoitado nas linguas amadas), toda a xente comeza a mirarse, a verse. Non sei as outras persoas pero eu miraba para elas coa idea de que as súas caras ben puideran chegar a ser o último que viran os meus ollos. Iso tróuxome, coma lóstrego, a claridade dos derradeiros momentos (posibles daquela, seguros algún día). Cumpría dalo todo, deixar ir todo, para ser quen de vivir plenamente hasta o final. Se morro agora, dentro duns intres, que é o que realmente importa? Vencer o medo para sentir ben, sen interferencias, vivir a pelo o instante, so vivir, so respirar, mentres aínda podo…
Dalo todo, para vivir, fondamente, ser so vida. Troquei a coma de sitio na frase que viña remoendo desde que me encargaran este eco: “dar todo o que (creo que) teño, para vivir”, foi caer na conta de que non teño nada e tamén dalo, dar tamén esa certeza, non quedar atrapada na súa contemplación.
Non caeu o avión, pero pechei os ollos e din canto tiña. Parín un “ámote”.
Irimia 