Señor, Ti bendís as nosas mans
para que sexan delicadas e saiban coller
sen xamais aprisionar;
que saiban dar sen calcular
e teñan a forza de bendicir e consolar.
Señor, Ti bendís os nosos ollos
para que saiban ver a necesidade;
que vexan detrás da superficie
para que os demais se sintan persoas acollidas
polo noso xeito de miralas.
Señor, Ti bendís os nosos oídos
para que saiban escoitar a túa voz
e perciban moi claramente
o berro das xentes aflixidas;
que saiban quedar xordos
ao ruído inútil e á verborrea,
pero non ás voces que chaman
e piden que as escoiten e comprendan
aínda que turben a nosa comodidade.
Señor, Ti bendís as nosas bocas
para que dean testemuño de Ti
e non digan nada que fira ou destrúa;
que só pronuncien verbas que sandan,
que nunca traizoen confidencias e segredos,
que consigan espertar sorrisos.
Señor, Ti bendís os nosos corazóns
para que sexan templos vivos do teu Materno Espírito
e saiban dar calor e refuxio;
que sexan xenerosos en perdoar e comprender
e aprendan a compartir dores e ledicias
cun grande amor.
Noso Deus, que poidas dispoñer de nós
con todo o que somos, con todo o que temos. Amén.
(Bendición pronunciada polo prior de Sobrado dos Monxes, Carlos Gutiérrez, ao final da oración da tarde. Versión adaptada a partir dun texto de Sabine Naegeli)
Irimia 