Pasou todo rápido e “o tal Sánchez” compuxo un goberno que, pola falta de costume (afeitos a Zoidos e saturados de Báñeces), sorprendeu gratamente pola traxectoria e competencia dos seus ministros e sobre todo ministras. Elas non están pola “cota”, nin de figurantes, nin complementando a foto. Elas asumen o sólido, o técnico, o “serio” da xestión da cousa pública. A cada quen o seu.
Agora xa foi quedando o vento, pero chamaron a atención detalles varios, como a promesa do cargo sen símbolos relixiosos, sen crucifixos. Sabemos que o crucifixo pódese coller de abaixo arriba ou de arriba abaixo. O mellor é respectalo, porque representa como mínimo a pena de morte dun xusto, e non “collelo”, non convertelo en instrumento. Cando se colle de abaixo arriba faise bandeira e se se colle de arriba abaixo tende a facerse espada. E moitos crucifixazos se teñen arreado na historia, mi madriña. O nacional catolicismo, sen irmos máis lonxe, foi a última cruzada. E rodaron vidas e cabezas.
O curioso é que os do crucifixo de agora, de abaixo arriba, en continuidade histórica cos do crucifixo de non hai tanto, de arriba abaixo, eran e son, por exemplo Camps e compañía. Tamén os tres “novios de la muerte”, que son como o trío lalala, pero en lexionario e que introducen unha variante non exenta de interese, ao colleren o crucifixo en horizontal. O caso é que Camps e compañía, os que lle organizaron a Ratzinger un evento sen par e de paso poder defraudar unha boa presa de cartos públicos, foron eses mesmos días obxecto de axuizamento e sentenza por corrupción e malversación e o tal Camps só librou pola lamentable lentitude da xustiza.
Camps, daquela, surfeando o efecto Ratzinger veu a Compostela, co crucifixo de bandeira, e facendo ostentación pública da súa catolicísima comuñón. E os bispos e arcebispo encantados. “Ese si es un buen ejemplo”, comentaban.
Agora, os do estado laico, deciden como primeira medida acoller a 629 refuxiados que ninguén quería, nun barco da desesperación, con mulleres preñes e meniños deshidratados. E “dimiten” en sete días a un ministro dos seus que ocultara o seu fraude fiscal.
E, outra volta, a cada quen o seu. Porque, reverendísimos señores, non é quen berra “Señor, Señor”. Máis ben, visto o visto, é ao revés, sobre todo se o berra no espazo público, con fachenda, ostentación e moito crucifixo. Daquela hai que maliciarse. Algo oculta, madia leva.
Daniel López Muñoz
