As dereitas
En España nunca houbo unha dereita única, aínda admitindo que o PP conseguiu unificar, no seu seo, practicamente a todas as forzas que se predican de dereitas, ata o punto de que se lle atribúe como un mérito integrar incluso a dereita extrema. Con trazo groso podemos identificar desde sempre, polo menos, tres formacións de dereita: o propio
Partido Popular, a dereita catalana de Convergència i Unio e o PNV de Euzkadi. Outras formacións máis cativas, en ocasións con certa relevancia, xiraron arredor destas tres decisivas formacións como satélites.
A diferenza máis visible entre estas tres formacións da dereita ou, se se quere, do centro dereita, está na chamada cuestión nacional, pero non é a única, e posiblemente non sexa, no fondo, a máis relevante, sobre todo no caso do PNV. Mentres a dereita española e catalá abrazaron sen reticencias as derivas neoliberais, hexemónicas no capitalismo global, o PNV parece inspirarse máis en Keines ou na Rerum Novarum ca en Friedman e nos Chicago Boys. A opción da dereita vasca tivo e ten consecuencias diferentes ben palpábeis na sociedade vasca, nos seus servizos públicos e na calidade de vida dos seus cidadáns, en comparación cos do resto do Estado, incluídas as comunidades máis ricas ou máis prósperas. Este era, ata hai ben pouco e a grosso modo, o esquema básico das dereitas españolas, pero tras o 15-M saltaron as alarmas e os poderes económicos vironlle as orellas ao lobo, á pantasma que noutrora percorrera Europa, e clamaron desde o seo Olimpo: “Cómpre un Podemos de dereitas”. E “Ciudadanos-Partido de la Ciudadanía” saltou da súa anterior irrelevancia en Cataluña a unha notable e crecente presenza en España. Velaí a oríxe “xenética” da cuarta pata das dereitas en España: “Haxa luz; e houbo luz”. Orixe xenética que sitúa a nova formación na órbita dos Chicago Boys, e por iso se entenden tan ben, aínda competindo, coa máis vella garda das dereitas españolas. O encargo a Ciudadanos, por parte dos seus inspiradores e creadores, é corrixir, por estimulación ou mesmo por substitución, a ineficiencia e a ineficacia do PP e do conxunto das dereitas españolas para embridar a enorme conmoción social producida pola aplicación drástica das doutrinas neoliberales antes da crise, na crise e despois da crise, se é que tal cousa pasase. Por iso Ciudadanos é hoxe o eixe da renovación gatopardiana das dereitas: “Cambiar todo para que todo siga igual”.
As dereitas non son todas iguais, pero todas son dereitas.
Carlos Vázquez G.
Irimia 