Domingo de Resurrección. As choivas dos días festivos fan unha tregua para despedir a Semana Santa e o sol deixa ver a futura praza do Hospital de Pontevedra. Sempre mirei o edificio con receo; coñecémonos. A pesar do día favorable, as sobremesas domingueiras e o cansazo da festividade, déixanos fotografar a nosa soidade antes de cruzar a porta de Urxencias. Dentro, as gráficas dos monitores recordan unha etapa ciclista de media montaña. Non habendo portos especiais nin a intensidade que requiren as altas cimas, recoméndannos facer o último avituallamento sempre pendentes da regularidade das contraccións. Un par de horas de enxeñería familiar, control de tempos, cotexo de experiencias e regreso. A praza asiste as nosas idas e voltas cando aínda lle faltan días para a súa inauguración e os últimos retoques son evidentes.
Monitores, duchas, paciencia e máis paciencia cruzando a fronteira cara ao luns de Pascua. As horas e os ciclos biolóxicos xa non son o que eran cando paseabamos pola futura praza. Comeza a ascensión e as ramplas acadan porcentaxes que baleiran todo menos a coraxe dunha muller antes de ser nai. Canto debemos aprender os homes! E aí aparecen os mellores gregarios: Unai tróuxonos a mocidade das augas da ría de Arousa e Sonia o terreo chan ao pé do Ulla. Máis aló do rol, ambos saben xestionar os momentos de entrega e nervios que ás veces teñen as estreas e a cegueira da dor. Eles fan crer nun tipo de sistema piar na vida dos seres.
O luns de Pascua trouxo unha corrente pequena de auga; Sarela refrescou o corpo materno exhausto trala etapa raíña e arrastrou os sedimentos ata o esquecemento. Tres quiliños de tranquilidade e unha cara que retracta a súa nai. Regularizadas as horas e estabilizados os ciclos, abrimos as xanelas pascuais para sentir o latido que o mundo adquire ante unha vida nova. Fóra agardaba unha praza xa inaugurada entre música e xogos infantís, onde os autos xa non terán cabida e darán paso a un regueiro de cativos que ateigarán de vida a súa existencia. Xa na casa, un só pode estar orgulloso de ser pai da irimega máis nova do grupo e rexistrala oficialmente neste Peto, no que ás veces atrevémonos a ser algo máis ca unha familia.
Irimia 