O electricista do Milladoiro xa é un personaxe de ficción, é dicir, tan real coma Galicia mesma. Si, o realismo máxico, por moito que digan, nace no triángulo que forman A Corda, O Suído e o Mesón do Bento. A historia ten varias caras, e a do códice, con ser espectacular, máxica, queda pequena a carón do famoso millón douscentos mil euros en efectivo que se atoparon na súa casa.
O Delegado do Goberno di que eses cartos proceden de furtos continuados na catedral. Fálase dos cepillos. Si, vale, resulta que o home, coleccionista fino, dedicábase a limpar os cepillos da catedral. Veña, de acordo, vai que si, que se dedicase durante dez anos a repañar nas caixas das esmolas. Pero, carafio, un millón douscentos mil, dividido entre dez, son 120.000€ por ano, e dividido entre 265 días “operables” -ninguén cre que estivese a xornada completa amañando nos interruptores que casualmente hai xusto enriba dos cepillos, infatigable, sen levantar as sospeitas do espelido deán e dos confesores agachados nas outras caixas máis grandes- , pois iso vén dando 465€ por día de cepillada.
Así que, supoñendo que efectivamente o noso coleccionista tivese semellante nivel de actividade cepilladora, tamén debemos supoñer que algo deixaría quedar nos cepillos, para disimular cando menos, que dez anos non son tres días. Efectivamente, a alguén se lle pasa pola cabeciña que durante dez anos o cabido da catedral de Santiago non reparase no feito de que os cepillos estivesen a cero? Semellante desinterese cadrará cos misioneiros e os teólogos castigados pero non cadra nadiña con quen sabemos todos. “Abade que comeu da ola, inda ás veces quer da cazola” e nin o suposto secularismo rabudo de Zapatero sería escusa abonda para que os cepillos desen perdas durante dez anos. Era boa.
Así que, para min, que o misterio misterioso non está na santísima trindade, que é cousa ben simple de entender para a xente que quere a outra xente e é desprendida de corazón. Tampouco está no códice, unha xoia de pergamiño, cousa linda e curiosa, pero con dimensións precisas. Non; o mysterium mysteriorum, o segredo mellor gardado, é a pasta da catedral, os cartos do templo, opacos para o fisco –que somos todos-, uns beneficios pecuniarios mesturados co incenso, combinación maléfica que alguén ben coñecido combateu a lategazos. E nin con esas. Róubanlles 1.200.000€ e non se decatan. E se se decatan non o denuncian. Realmente misterioso.
Irimia 